Ήταν 3 του Μάρτη του 1957. Ο Σταυραετός του Μαχαιρά πέρασε στην αιωνιότητα και ο αγώνας του από τότε αποτελεί φάρο.
Διεβάζουμε από τον xronografos.com
Ο Αυξεντίου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο χωριό Λύση που βρίσκεται ανάμεσα στη Λευκωσία και στην Αμμόχωστο. Γονείς του ήταν ο Πιερής και η Αντωνία Αυξεντίου, και είχε μία μικρότερη αδελφή, την Χρυστάλλα. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του και κατόπιν στο Γυμνάσιο της Αμμοχώστου, το πλησιέστερο προς τη Λύση.
Αφού αποφοίτησε από το Γυμνάσιο, πήγε στην Ελλάδα με σκοπό να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, όμως στις εξετάσεις δεν κατάφερε να εισαχθεί. Κατετάχθη στον Ελληνικό στρατό και πέρασε από τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, ενώ παράλληλα μελετούσε φιλολογία για να μπει στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Απολύθηκε από το Στρατό ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού και στη συνέχεια υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για λίγους μήνες, προτού και επιστρέψει στην Κύπρο το 1952, όπου εργάστηκε μαζί με τον πατέρα του και αρραβωνιάστηκε.
Η σπάνια συνέντευξη της εκλεκτής της καρδιάς του
«Είμαι ευτυχής που δεν συνελήφθη ζωντανός. Τον αγαπούσα πολύ». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια της Βασιλούς Παναγή-Αυξεντίου, της 29χρονης που διάλεξε ο ήρωας της ΕΟΚΑ, Γρηγόρης ως την εκλεκτή της καρδιάς του. Μια σπάνια συνέντευξη που έδωσε η ίδια λίγο μετά τον ηρωικό του θάνατο στο περιοδικό Τάιμς οφ Σάιπρους και τον δημοσιογράφο Α. Κυριάκου.
Η αληθινή ιστορία αγάπης
Ήταν Ιούνιος του 1953 όταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου επέστρεψε στην Κύπρο από την Ελλάδα με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού του ελληνικού στρατού. Ο ίδιος καταγόταν από μία οικογένεια που κρατιόταν σχετικά καλά οικονομικά, λόγω του άοκνου έργου τους στα χωράφια. Ό,τι είχαν καταφέρει ήταν με τον δικό τους ιδρώτα.
Από την άλλη η Βασιλού καταγόταν από μία φτωχή οικογένεια και εργαζόταν ως μεροκαματιάρα στα χωράφια της οικογένειας Αυξεντίου. Εκεί τη συνάντησε για πρώτη φορά
Ο Γρηγόρης δεν έχασε καιρό ούτε χρειάστηκε μεσολαβητές. Μια μέρα πλησίασε ο ίδιος την κοπέλα και της εξομολογήθηκε τον έρωτά του.
«Βασιλού σ’ αγαπώ και θέλω να σε κάμω γυναίκα μου», της είπε στα ίσια.
Η κοπέλα τα έχασε και μην μπορώντας να πιστέψει τι άκουγε του αποκρίθηκε «Δεν σε πιστέυω Γρηγόρη. Εγώ είμαι μια φτωχή κοπέλα, εσύ δόξα σοι ο Θεός, έχεις το δικό σου σου, είσαι μορφωμένος».
Όμως ο Αυξεντίου επέμεινε. «Εγώ σου λέω ότι σε αγαπώ κι αν με αγαπάς κι εσύ θα παντρευτούμε».
Ο πατέρας του Γρηγόρη δεν έφερε καμία αντίρρηση για την εκλεκτή της καρδιάς του γιου του όμως την προειδοποίησε «Βασιλού το ξέρεις πως ο Γρηγόρης είναι Έλληνας υπήκοος και ανθυπολοχαγός του Ελληνικού στρατού. Μπορεί αύριο να τον καλέσουν υπό τα όπλα και να φύγει από κοντά σου για αρκετό καιρό».
Όμως η Βασιλού ήταν βράχος στην απόφασή της. «Τον αγαπώ και θα του παραμείνω πιστή».
Η Βασιλού μόνη στα χωράφια που γνώρισε το Γρηγόρη Αυξεντίου
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ
Και όντως η προειδοποίηση του Πιερή Αυξεντίου δεν άργησε να πραγματοποιηθεί. Τον Απρίλιο του ’55, ο Γρηγόρης εξαφανίστηκε από το σπίτι. Κατά τη διάρκεια της δίχρονης απουσίας του, η Βασιλού ζούσε με τους γονείς του και περίμενε με υπομονή τη μέρα που θα τον ξανασυναντούσε, αυτό όμως δεν έγινε.
Σχεδόν δυο χρόνια από την εξαφάνισή του ο Αυξεντίου έπεσε μαχόμενος στα βουνά του Μαχαιρά.
«Δεν παντρευτήκαμε μυστικά»
Αν και είναι ευρέως διαδεδομένο πως ο Αυξεντίου και η Βασιλού παντρεύτηκαν μυστικά, αυτό δεν είναι αλήθεια. «Δεν παντρευτήκαμε μυστικά. Πώς θα μπορούσε να ισχύει κάτι τέτοιο. Ήταν πολύ επικίνδυνο να έρθει στο χωριό, ήταν δυο χρόνια στα βουνά».
Βέβαια, η Βασιλού με τον Αυξεντίου είχαν όντως παντρευτεί, απλά η κοπέλα με το μελαγχολικό χαμόγελο δεν το απόκαλυψε έως ότου να τελειώσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ.
Ο γάμος της με τον Γρηγόρη πραγματοποιήθηκε στις 10 Ιουνίου 1955, στο μοναστήρι της Αχειροποιήτου, στις ακτές του Καραβά. Ιερέας ο παπαΣταύρος Παπαγαθαγγέλου, στέλεχος της ΕΟΚΑ, με στενούς συγγενικούς δεσμούς στον Καραβά. Κουμπάροι ο Ανδρέας Μαλέκος, οδηγός του αυτοκινήτου που έφερε τον ιερέα από τη Λευκωσία και ο Καραβιώτης αγωνιστής Φιλής Χατζηδαμιανού. Κουμπάρες η παπαδιά του Παπασταύρου και η Ελένη Κασσιανού, η μόνη συνοδός της Βασιλούς από τη Λύση. Το δακτυλίδι στον νεόνυμφο δάνεισε για την περίπτωση ο Χρίστος Αγρότης, οδηγός του αυτοκινήτου που μετέφερε τις δυο Λυσιώτισσες.
Τα στέφανα φτιάχτηκαν από κλαδιά ελιάς. Η τελετή έγινε σε κλίμα μεγάλης συγκίνησης, όμως ήταν ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη ενέργεια, που δεν επρόκειτο να επαναληφθεί κατά το 1955-1959. Το γεγονός ο αρχηγός της ΕΟΚΑ, Γ. Γρίβας-Διγενής, έδωσε άδεια για τον γάμο, δείχνει την εκτίμηση που έτρεφε στον Αυξεντίου και στην ενέργειά του να αποκαταστήσει, στον καιρό του αντάρτικου, την αρραβωνιαστικιά του, αλλά οφείλεται και στο ότι δεν είχε στρατοκρατηθεί εντελώς το νησί. Ο γάμος παρέμεινε μυστικός ώσπου αποκαλύφθηκε, τον Ιούλιο του 1959, από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Η κόρη της Βασιλούς
Στο ίδιο δημοσίευμα αποκαλύπτεται και ακόμη μία συγκινητική πτυχή της αγάπης που έδειχναν οι γονείς του Αυξεντίου προς την τιμημένη χήρα της ΕΟΚΑ.
Προκειμένου να εξασφαλισθεί το μέλλον της στην οικογένεια ο γερο-Πιερής της ανακοίνωσε πως το τελευταίο του εγγόνι, η Γρηγορία που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του θείου της, η κόρη της Χρυσταλλούς (αδελφή του Γρηγόρη), θα ήταν από εδώ και στο εξής κόρη της Βασιλούς. Με δάκρυα στα μάτια άκουσε την ανακοίνωση του γερο-Πιερή η Βασιλού και πήρε στα χέρια της το νέο βλαστάρι που πήρε το όνομα.
Τα τελευταία Χριστούγεννα του Γρηγόρη Αυξεντίου
Σε αντίθεση με το πνεύμα των Χριστουγέννων, στα χρόνια του εθνικοαπελευθερωτικού–ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, τα Χριστούγεννα στα βουνά ήταν διαφορετικά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το 1956, τα τελευταία Χριστούγεννα του Υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, Γρηγόρη Αυξεντίου. Σε ένα μικρό υπόγειο που λειτουργούσε ως κρησφύγετο της οικίας του παπά-Χριστόδουλου Αυγουστή στον Αγρό, ο Αυξεντίου αποδέχτηκε πρόταση για να στηθεί ένα μικρό γλέντι με τα παλληκάρια του.
Το γλέντι στήθηκε το βράδυ της 26ης Δεκεμβρίου και παρόντες μεταξύ άλλων ήταν ο Αντώνης Παπαδόπουλος, ο Φειδίας Συμεωνίδης, ο Μάκης Γιωργάλλας, ο Αυγουστής Ευσταθίου και ο Ευαγόρας Παπαχριστοφόρου. Παρόντες από την ομάδα του Λένα που επίσης βρισκόταν στον Αγρό ήταν ο Δημητράκης Χριστοδούλου, ο Κώστας Κυνηγός, ο μετέπειτα προδότης της οργάνωσης Μιχάλης Ασσιώτης, ο Λάμπρος Καυκαλίδης, ο Παναγιώτης Αριστείδου και ο Γιώργος Παλαιολόγος.
Μιλώντας στους συναγωνιστές του ο Αυξεντίου (αναπαράσταση σε βίντεο) είπε:
«Τώρα που οι Άγγλοι τα έριξαν όλα εναντίον μας, δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει ο αγώνας και η μοίρα του καθενός. Όμως, είτε ζήσουμε είτε πεθάνουμε, ένα πρέπει να είναι μια μέρα το έπαθλο για νεκρούς και ζώντες. Να γίνει η Κύπρος ελληνική και να ζήσει ελεύθερη κι ευτυχισμένη.
Ο αγώνας δεν είναι πάρε-δώσε. Κι όσοι επιζήσουν ας μην αναμένουν, ή ακόμα, πιο χειρότερο, ας μην επιδιώξουν άλλες ανταμοιβές κι αξιώματα, γιατί οι υπηρεσίες προς την πατρίδα δεν εξαργυρώνονται. Και πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η αγάπη κι η ομόνοια είναι καθήκον και χρέος προς την πατρίδα… (Τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν στο βίντεο) Ο διχασμός υπήρξε πολλές φορές κατάρα της φυλής μας και η διχόνοια παρά λίγο να καταστρέψει την επανάσταση του Εικοσιένα και να αφανίσει την Ελλάδα.
Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο αποβλήθηκα από την τάξη στο μάθημα της Ιστορίας, γιατί αυθαδίασα υποστηρίζοντας τον Κολοκοτρώνη και τον Δημήτρη Υψηλάντη στη συζήτηση για τον Μαυροκορδάτο και τους πολιτικούς. Αυτά είχα να σας πω και καλά Χριστούγεννα».
Πηγή: xronografos.com & Sigmalive
